ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ,ΡΟΔΟΣΠΑΡΜΕΝΟΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΣΟΥ!!!! ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ 27/5 /2004!

27 ΜΑΗ 2ΟΟ4!!!!!!!!

Εμαι παιδί και ο ουρανός εχει το δικό μου ήλιο...

Κοίταξε πιο κάτω τα ποιήματα ίσως κάποιο να σε ενδιαφέρει.

• ΕΓΩ ΕΔΩ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ
• ΧΙΛΙΑ ΣΟΚΑΚΙΑ ΧΙΛΙΑ ΣΚΑΛΙΑ
• ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΚΟΥΦΑΡΙΑ
• ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ.....ΟΧΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ
• ......ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ
• ΤΟΥ ΚΛΗΔΟΝΑ
• ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ
• ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ
• ΠΡΟΣΜΟΝΗ
• ΕΜΕΙΝΕ ΜΟΝΟ ΟΝΕΙΡΟ
• ΨΑΡΑΔΙΚΗ ΦΑΜΙΛΙΑ
• ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΕ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ
• ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΕ ΕΝΑ....ΓΛΑΡΟ
• Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΣΣΑ
• ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
• Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΞΑΝΑΓΙΝΕ ....... ΠΑΙΔΑΚΙ

ηταν ειναι και θα ειναι οι γονεις μου ... αστερια στον ουρανο και στην καρδια μου ...αιωνια....ΗΜΟΥΝ ΤΟ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ ΣΑΣ!!!!!! ,,,,,,,,,,,ΚΑΙ ΛΕΓΑΤΕ,,,,,,,ΚΑΙ ΛΕΓΑΤΕ,,,,,,,ΚΑΙ ΦΤΙΑΧΝΑΤΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΑ ΧΑΡΙΖΑΤΕ,ΣΑΣ ΨΑΧΝΩ ΣΤΑ ΠΕΡΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΛΙΟΧΩΡΑΦΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ,,,,,,,,,,ΜΕΣ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΩ,,,,,ΜΙΑ ΖΩΗ!!!!!!!!!

ΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Ψάχνεις τα χρόνια της χαμένης αθωότητας και λυγάς. Ψάχνεις μορφές ανθρώπων λατρεμένες και δεν τις βρίσκεις. Απλώνεις το χέρι σου να τις αγγίξεις και χάνεται στο κενό. Θες να... τις αγκαλιάσεις, να κάτσεις δίπλα τους , να νιώσεις τη γλύκα της ανασεμιάς τους , το φως απ΄το χαμόγελό τους και δεν μπορείς...

...ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΧΟΛΙΑΡΟΥΔΙ ΠΡΟΠΑΙΔΙΑ ΚΙ ΑΛΦΑΒΙΤΟ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΝΑ ΠΑΙΖΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΜΕΣ ΤΗΝ ΑΝΕΜΕΛΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΤΡΩ ΤΙΣ ΓΡΑΤΖΟΥΝΙΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΜΟΥ!!!

ο ουρανός είχε το δικό μου ήλιο... Τα χρυσά του κεντίδια τα καμάρωνα μόνο εγώ και τα πουλιά. Ο δικός μου ουρανός δεν είχε ποτέ σύννεφα γι' αυτό ποτέ δεν έβρεχε, ποτέ δεν άστραφτε, ποτέ δε βρόνταγε. Στις παιδικές μου χούφτες κρατούσα λίγο νερό για να ξεδιψούν τα πουλιά του και στην ποδιά μου ψίχουλα για να χορταίνουν τα φιλαράκια μου. Αυτός ο ήλιος και αυτά τα πουλιά ήταν δικά μου, κανείς δεν μπορούσε να μου τα πάρει.... Όταν ήμουν παιδί είχα φτιάξει και ένα δικό μου κήπο, με παρτέρια ασβεστωμένα, με λογής -- λογής λουλούδια και είχε πράσινο χορτάρι. Στον κήπο μου προσευχόμουνα και ο κήπος μου παράδεισος γινότανε. Όταν ήμουνα παιδί δεν ήξερα τίποτα από τους ουρανούς και τους κήπους της ζωής. Ούτε για αρπαχτικά πουλιά, ούτε για κισσούς που σκοτεινιάζουν τα παράθυρα του κόσμου των μεγάλων. Και όταν μεγάλωνα, προσπαθούσα να συνηθίσω τους ουρανούς και τους κήπους με τους νόμους των μεγάλων. Τον ουρανό και τον κήπο μου να ξανάβλεπα. Τα πουλάκια μου να ξεδιψούσανε με το νεράκι της αθωότητάς μου εκείνης. Στον κήπο μου να ξανακύλαγα στην καταπράσινη χλόη του. Με τα λουλούδια αστεία να λέγαμε και πάλι να γελούσαμε όπως τότε. Θέλω τον παλιό μου κήπο, θέλω τον παλιό μου ουρανό. Θέλω εκείνες τις εικόνες που με γαλήνευαν, θέλω εκείνες τις πλαγιές που λαχάνιαζα όταν έτρεχα. Θέλω εκείνο το παιδί πάλι να συναντήσω και να το μαλώσω που βιάστηκε να μεγαλώσει...